Trip, Purim, trip

Shalom,

De afgelopen dagen heb ik een hoop meegemaakt. Laat ik bij het begin beginnen.
Donderdag hadden we een trip met de vrijwilligers. We gingen offroaden in een jeep door de bergen rondom Eilat. Tijdens de wandeling die ik eerder gedaan heb zag ik al bandensporen op zieke hellingen, dat deden we afgelopen donderdag dus ook. Een aantal keer hadden we een korte stop waar onze gids wat uitlegde over de woestijn hier. Halverwege de rit gingen we abseilen, wat echt supervet was! Nog nooit gedaan en met mijn lichte vorm van hoogtevrees was ik toch wel benieuwd hoe dat zou gaan. Maar niks aan het handje, zelfs even (gecontroleerd) op zijn kop gehangen met de rug tegen de rotswand. Later gingen we naar een van de hogere bergen in de buurt en hadden we nog precies 1 minuut om de zonsondergang te zien, perfecte timing. En het was echt onwijs mooi om te zien.
Dat over donderdag, vrijdag was het Purim in Israel. Dit is het feest waar Israel viert dat het plan van Haman om alle Joden uit te roeien verijdeld werd (zie het boek Esther in de Bijbel). Tegenwoordig houd het in dat iedereen zich verkleedt en er veel gedronken wordt. In de avond was er een feest op de kibboets, was zeker geslaagd.
Te veel drinken zat er voor mij niet in, want de volgende morgen moest ik vroeg op om te beginnen aan de volgende trip.
Samen met Rick (Nederlander) en Alexis (Colombiaan) gingen we 3 dagen weg, vqn zaterdag tot en met maandag. Nadat we even rustig op gang kwamen na de Purim party gingen we om 9 uur op zoek naar een lift, want op de sabbath rijden er geen bussen. Liften met 3 gasten niet het makkelijkst, aangezien veel mensen geen plek hebben voor 3 personen. De eerste auto had dan ook maar plek voor 1 of 2. We besloten op te splitsen en Rick ging mee en Alexis en ik zouden hem weer zien in Mitzpe Ramon, onze eerste bestemming. Een uur later, om kwart voor 11 stopte een Duits koppel die ook naar Mitzpe Ramon ging en ons een lift wilde geven. Iets over 12 kwamen we aan in Mitzpe Ramon en waren we weer compleet. Nu denk je misschien wat is dat Mitzpe Ramon waar hij het elke keer over heeft en wat is er zo bijzonder aan. Bij Mitzpe Ramon is er een enorm erosieketeldal met het diepste punt rond de 300 meter als ik het me goed herinner. Oftewel prachtige natuur om te zien en even rond te lopen. Of een gegeven moment zagen we een meisje aan de verkeerde kant van de muur langs de klif zitten en ze zat gitaar te spelen en een beetje te nurieen. Toen vroeg ze of we even mee wilden nurieen. Apart verzoek maar wel grappig om even te doen. Nadat we nog wat meer rond wandelden besloten we om verder naar het noorden te gaan, naar Be'er Sheva. Bij het tankstation hadden we wat eten gekocht en hadden we net de naam op karton geschreven toen we al een lift kregen. Geen wachten wat ideaal was en waardoor we om 5 uur al in Be'er Sheva waren. Daar liepen we richting het centrum en na een paar minuten vroegen we aan een stel uit Oekraine waar we waren. Zij stelden toen voor om ons naar een hostel te brengen. Maar de meeste hostels waar we kwamen waren te duur naar onze zin, dus zochten we verder. Op een gegeven moment gingen de sirenes af in de stad, wat betekent dat er een raket aankomt. We gingen even schuilen in een klein betonnen huisje, eigenlijk 2 muren en een klein dak. Na 2 minuten hoorden we de raket inslaan, we konden de raket niet zien. We waren dus niet echt in gevaar, maar voor Rick en mij was dit de ervaring die het dichtst bij oorlog in de buurt komt (Alexis zat in het leger dus voor hem was dit niet zo). Het is ook apart om te zien dat er gewoon iemand doodnormaal doorliep terwijl de sirenes net afgingen. Maar het bleek dat de avond ervoor er 14 raketten op de stad waren afgevuurd, dus die ene van ons viel wel mee. Maarja, toen weer verder zoeken naar een slaapplaats. Na een paar hostels stelde Veronika en Vitaley voor dat we wel bij hen konden slapen. Toen we daar aankwamen kwamen we erachter dat ze echt weinig hadden en in een klein appartement leefden. Rick voelde zich bezwaard maar we lieten ons toch overhalen om in te gaan op hun aanbod. Wij betaalden de boodschappen en we hadden samen avondeten en ontbijt. S nachts sliepen Alexis, Rick en ik in hun bed en zij sliepen op de grond. Dit klinkt raar voor ons maar hun doen het wel vaker, beter voor hun rug. Wat ik ook wel kan begrijpen, want midden door het bed liep een ijzeren stang. Hun levensverhaal was echt heel bijzonder en ik denk dat het verblijf bij hun een van de speciaalste dingen was tijdens de trip.
De volgende ochtend gingen we gelijk de bus pakken naar Arad, als tussenstop richting Masada. We wilden namelijk gelijk weg uit Be'er Sheva, want het is niet echt een mooie stad. In Arad waren we aan het wachten in het busstation op de bus van 12 uur. Alleen toen we richting het platform liepen waar de bus moest vertrekken zagen we de bus net wegrijden. Lekker dom dus... Wij een uur wachten op de volgende bus, maar die kwam niet. Toen kwma er een man binnen, die later taxichauffeur bleek te zijn in een klein wit busje. Zijn rijkunsten waren gevaarlijk te noemen. Altijd inhalen, ook als er bochten komen waar je niet kan zien of er iemand aankomt, piepende banden door de bocht, gekkenhuis. Maar we kwamen heelhuids aan in Masada, dus geen probleem. Masada is de burcht op een berg naast de rode zee, gebouwt door koning Herodes. Naar boven hebben we gewandeld, een mooie klim van een klein uurtje. Boven aangekomen hebben we een uur rondgelopen om de burcht te bekijken, prachtig. Jammer genoeg hadden we maar een uur, omdat om 4 uur de laatste gondel naar beneden ging. En ja, daar hadden we voor betaalt dus die wilden we ook gebruiken. Om half 5 reden we met dezelfde taxi naar Ein Gedi, dat naast de dode zee ligt. Daar sliepen we in een Field School. Na het eten een paar biertjes gehaald bij een winkel aan het strand en toen naar bed om de volgende ochtend op tijd op te staan.
Maandagochtend gingen we wandelen in het natuurreservaat van Ein Gedi. Hier is een waterbron en ook een kibboets die de natuur onderhoudt. Dus na de wandelingen door de woestijn was het dit keer een wandeling langs watervallen en groen. Het enige jammere was dat er tourgroepen waren waardoor het soms vrij druk was. Maar achteraf bleek dat we het nog troffen. Want als wij ff bij een waterval zaten waren we meestal alleen. Toen we terugliepen waren er complete klassen met kinderen die er zaten. Dus goede zaak dat we vroeg in de ochten gingen.
Om 12 uur waren we van plan om een tijdje aan de dode zee te chillen. De avond ervoor hadden we van een Duits meisje (ja een hoop Duitsers hier) gehoord dat Minerals Beach mooier was en het was maar 10 minuten met de bus. Dus oke, wij de bus pakken. Die was al duurder dan verwacht en toen we er aankwamen bleek dat je 50 shekel entree moest betalen, oftewel 10 euro om een duik in de zee te nemen... No way! Dus de 'verboden te zwemmen' en 'dangerous, sink holes area' borden negerend liepen we een eindje verder naar ons eigen prive strandje om daar even in de dode zee te drijven. Gratis, zoals het hoort. En als ik zeg drijven bedoel ik dat uiteraard ook, het is een raar gevoel met ik zeggen, dat je niks hoeft te doen om te blijven drijven. En het water is echt onwijs smerig als je het proeft, heel zout (logisch...). Het was moet heel warm dus we wilden al vrij snel een douche om het zoute water van ons af te spoelen. Maar die hadden we uiteraard niet op ons prive strand. Dus toen maar de bus terug nemen richtin Ein Gedi. Na weer een tijdje wachten op de bus en tevergeefs proberen een lift te krijgen stapten we uit bij kibboets Ein Gedi omdat we wisten dat daar een pinautomaat was, die we nodig hadden om genoeg cash te hebben voor de bus richting Eilat. Jammer genoeg konden ze ons daar niet helpen met een douche dus gingen we terug naar het strand bij Ein Gedi zelf, waar wel douches zijn. Maar die waren al dicht toen wij er waren... Toen we het strand daar zagen beseften we ook dat het een beter idee was geweest om gewoon naar het strand bij Ein Gedi te gaan, dichterbij, goedkoper en douches. Maarja, een beetje avontuur kan ook geen kwaad. Na een welverdiende hotdog en nog steeds zonder douche gingen we op de bus wachten, 2 uur. En wat doe je als je zolang op de bus moet wachten, liften natuurlijk. Dit werkte niet echt want we waren nu met zijn vieren. Bij de bushalte was een Japanner die naar Eilat wilde. Uiteindelijk kwam de bus en waren we op weg naar huis. Onderweg de Japanner nog uitgenodigt op de kibboets, zodat hij gratis kan overnachten en in zijn week hier ook nog een kibboets kan zien.
Dit waren de belevenissen van de afgelopen dagen, ben wel weer klaar met typen.

Tot de volgende keer maar weer!
Martijn